Paul van Niekerk is speler bij de Veteranen. Ondanks knieklachten kunt u hem op normale voetbaldagen op ons sportpark bewonderen. Paul wordt deze maand 60 jaar en dat is een fantastische prestatie. Paul speelde in zijn beste jaren in KMD1 en was altijd de motor op het middenveld. Naast een enorme dosis inzet, kon Paul ook vreselijk goed voetballen. Toen wij met elkaar speelden in KMD2, 3, 4, 6 en de veteranen was hij vaak onze beste voetballer. Niet vreemd dat hij in de Veteranen onze aanvoerder werd. Paul speelt nog steeds bij de Veteranen en heeft ons het adagium geleerd “stoppen is geen optie”, want wat moet je anders doen op zaterdag? Sinds dit jaar is Paul van Wateringen terugverhuisd naar Alphen a/d Rijn alwaar hij en zijn partner zijn opgegroeid. We houden Paul aan zijn adagium “stoppen is geen optie”.
Onderstaand verhaal over veteraan Bertje Blok is een hommage aan Paul van Niekerk, voetballer in hart en nieren.
Hoe het begon
Bertje kwam zo rond zijn 25e jaar bij KMD voetballen. Hij had verkering met Helene, de dochter van Ome Wim van Velden en kwam daardoor terecht in een echte KMD familie. Toen hij met de familie Van Velden meedeed aan het roemruchte KMD familie toernooi, was hij verkocht. Ome Jan van Velden, die leider was van KMD6, haalde hem over om bij KMD te komen voetballen. Hij genoot van de familiaire sfeer en de gemoedelijkheid bij KMD. Bertje kwam terecht in een warm bad, wat hij van huis uit niet gewend was.
Bertje kwam uit Den Haag en zijn vader had een groentehandel en was zelden of nooit thuis. Bertje groeide op in de omgeving van het Oranjeplein en kon het beste met zijn vuisten praten. Hij was klein van stuk en moest in het harde straatleven wel goed voor zichzelf opkomen om te overleven. Hij was “een lastige jongen” die het op geen enkele school uithield. Liever werkte hij met zijn handen, want wat hij zag, kon hij maken. De groentehandel vond hij maar niks, hij ging op zijn 15e jaar werken bij aannemer René Jansen.
KMD6
Bertje kon goed voetballen, tenminste als je zijn verhalen mocht geloven, speelde hij in het 1e team van VVP en GDS. Verenigingen die nu niet meer bestaan. Bij VVP speelde hij nog samen in de verdediging met Kenneth Monkou, die later prof speler bij Feyenoord werd.
Bertje was voorstopper, een echte sloper die een spits onderuit schoffelde en hem dan lachend een hand kon geven met de woorden “scheids, hij struikelde over ze eige bene!”.
Wat dat betreft was hij bij Ome Jan in het elftal met Kees Berendse en Frankie Torn op de goede plek. Als de wedstrijd “even” niet liep of om andere middelen vroeg, kon je op Bertje rekenen. Bertje was “een zuigertje”, die wel altijd zo slim was om net niet tegen een kaart aan te lopen. Hij was ook ondeugend. Zo bakte hij nog eens een space cake, die in de rust door het hele elftal werd verorberd en de hashies gingen naar binnen zonder dat zijn teamgenoten er erg in hadden. Na een 4-0 voorsprong tegen Die Haghe werd na rust toch nog verloren met 4-5. Iedereen had “pap in de benen”, ja, ja. De kinderen van Rinus van Zanten en Patrick But aten de restanten op en liepen even later brakend over het sportpark. Mijn vader was in die tijd de voorzitter van KMD en ik weet dat Bertje kon rekenen op een “goed gesprek” met het bestuur en een flinke schrobbering kreeg.
Vrije jongen
Bertje was “een vrije jongen” die zich van niemand iets aantrok. Al gauw wist hij dat als je je handen uit de mouwen stak, je veel geld kon verdienen. Bertje ging voor “ze eige” werken, knapte pandjes op die hij later doorverkocht en verdiende zo een vermogen. Hij was onafhankelijk in zijn handelen en denken. Na zijn moeilijke jeugd werd hij liefdevol bij KMD opgevangen en KMD werd Bertje’s familie. Zo was hij één van de eerste Hagenezen die het goed naar zijn zin had bij onze club en die liefde was wederzijds, want met Bertje kon je vreselijk lachen in de kleedkamer. Met zijn Haagse tongval en directe observaties was hij “de ster van de derde helft”. Maar Bertje had ook verstand van voetbal. Hij “zag het spelletje” en wist het team zo neer te zetten dat een tegenpartij knap moest voetballen om een gaatje te vinden in de defensie. Keeper Cees van den Bos had vaak een makkie. Zijn meest geniale zet was wel dat hij toenmalig aanvoerder van KMD6 en huidig Veteraan, Marcel van der Gaag (Bickel Beer) van laatste man op linksbuiten zette. Bertje ging daar zelf wel lopen en KMD6 groeide uit in die jaren tot de minst gepasseerde verdediging van onze vereniging.
Trainer en entertainer
In die tijd was Piet van Dijk Technisch Coördinator van onze club. Hij zag Bertje’s kwaliteiten en vroeg hem om trainer te worden. Hij werd eerst trainer van de C1 die hij behalve techniek ook een gezonde dosis vechtlust bijbracht. “Bij KMD spelen allemaal watjes en ideale schoonzonen”, zei hij altijd. Hij bracht ze de nodige Haagse Bluf en een gezonde dosis lef bij. Bertje was een succesvolle trainer en al gauw trainde hij onze A1, waar hij tweemaal op rij kampioen mee werd. Ab Kooy en Sten van der Schoor, jongens die nu in KMD4 spelen, spreken van hun mooiste periode bij KMD. “Meneer Blok” liep bij feesten en partijen altijd voorop in de polonaise, nam “zijn jongens” voor het eerst mee naar Casa Rosso in Amsterdam en organiseerde trips naar het buitenland voor de A-lichting. Daar wordt nu nog over gesproken. Stappen tot laat in de morgen, het maakte niet uit, maar je moest er de volgde dag wel “staan”, want Bertje wist zijn winnaarsmentaliteit op de jongens over te brengen.
Hoe het verder ging
Bertje voetbalt inmiddels in ons Veteranen team en met het verstrijken van de jaren verloor hij behalve zijn haren ook zijn streken. Hij werd ouder en wijzer, gevraagd om samen met Hans van de Wetering zitting te nemen in de TC en een paar jaar later werd hij zelfs gevraagd in het bestuur. Het voetballen werd daardoor minder omdat hij langs de velden stond te kijken naar onze talenten. Van onze toenmalige voorzitter begreep ik dat Bertje als bestuurslid geen “makkelijke jongen” was. Direct en rechtlijnig als hij was, nam hij in bestuursvergaderingen geen blad voor de mond en stelde het functioneren van menig bestuurslid aan de kaak, vaak overgoten met een sausje van sarcasme wist hij van een grote jongen een heel klein ventje te maken. Drie jaar geleden stopte hij in deze functie. Ik weet niet of er een conflict was, maar Bertje was het “helemaal zat”. Als beginnend voorzitter had ik de eer om hem een jaar later het clubspeldje van het 25 jarige lidmaatschap op te spelden. Tenminste, oud secretaris Gerrit de Waard deed dat want ik ben zo onhandig met die dingen. Wel kon ik veel smeuïge anekdotes over Bertje vertellen tijdens de Algemene Ledenvergadering.
Einde voetbal carrière?
Ieder jaar kwam er bij Bertje wel minimaal een kilootje bij en omdat hij een broertje dood eenmaal onder een goed afdakkie hanguh”, zei hij steevast. Tegenwoordig speelt Bertje naast Bickel Beer in de spits bij de Veteranen omdat hij achterin aan alle kanten voorbij werd gelopen. Eigenlijk gaat het voetballen niet meer en is Bertje vooral veldvulling. Afgelopen zaterdag in de wedstrijd tegen PKC faalde hij opzichtig in een 1 op 1 situatie met de keeper. Met links raakte hij de bal maar half en de bal hobbelde naast het doel. “Die bal was niet op maat!”, oordeelde hij tegenover Andre Scholten, en zijn ploegmaten en de tegenstander schuddebuikend achterlatend. De Veteranen wonnen uiteindelijk met 6-2 van het hoger geplaatste PKC en Bertje had na afloop op de patio, in het zonnetje, het hoogste woord. Hoe lang hij nog doorgaat bij de Veteranen? “Tot ik hartstikke dood ben” en “wat mot je nah thuis doen?” zegt hij steevast.
Peter van den Berg, voorzitter sv KMD
